Vanmorgen voor de laatste keer deze vakantie een ontbijtje in Canada. Lekker makkelijk in de BestWestern Gold Rush Inn, hierna op ons gemak de Chevrolet ingeladen, even later de auto helemaal afgetankt en wel 10 minuten rijden naar het Whitehorse International Airport...een klein vliegveldje, met 2 gates, maar wel hebben allebei de gates een slurf, dus zoveel achter lopen ze ook niet. We hadden natuurlijk alle boardingpassen gisteren al geprint, dus inchecken was niet nodig, we moesten alleen even bij een vrouwtje de kofferlabels laten printen en de koffers op de band zetten. De koffers waren niet zo heel veel zwaarder geworden zagen we ?! Raar, er zat toch voor een paar kilo aan souveniertjes, magneten, zalm, chocola en metal signs in die er op de heenreis zeer zeker niet inzaten...

De tweede Lufthana vlucht naar Munchen was ook al vertraagd; het vliegtuig kwam drie kwartier te laat binnen, en dus vertrokken wij ook drie kwartier later. We stapten een gloednieuwe Airbus A330-900 in, een mooi vliegtuig met op je eigen schermpje naast het entertainment gedoe, ook nog de mogelijkheid om 3 verschillende live "dash" cams te bekijken; 1 camera die recht naar beneden kijkt, 1 camera die onder de buik naar het neuswiel kijkt, en 1 camera die op het puntje van de staart zit en waarmee je over het vliegtuig naar voren kijkt. Best geinig, zeker toen we aanvlogen op Munchen (we hadden eigenlijk geen tijd ingehaald, we waren gewoon ruim een half uur te laat). We waren bijna zover om te landen, toen er ineens wind en regen door het beeld kwam, het vliegtuig helemaal schuin boven de landingsbaan kwam te hangen en de piloot besloot om een doorstart te maken, en dus een poep gas gaf en het hele spul weer optrok. En we waren er bijna ! Sh*t, nog een extra kwartier om een rondje te maken, er bleef niets over van de anderhalf uur overstaptijd die we hadden ! Uiteindelijk toch geland, en wij natuurlijk haasten om naar de andere gate te komen. We waren aangekomen op H44, en we moesten naar G47. We waren geland om 1410 uur en om 1425 uur moesten we gaan boarden naar Amsterdam...Snelsnel, 10 minuten haasten, toen door de paspoortcontrole, weer snelsnel terug over de andere kant van de pier, uiteindelijk bij G47 aangekomen, niemand meer te zien daar, snel de boardingpassen door de scanner, trap af, stond een bus te wachten, wij erin, bus weg, halve vliegveld over gecrossed naar de vliegende bus, vliegtuig in, en vertrekken maar...pfff, wij hadden het gehaald, hopen maar dat de koffers het ook gehaald hadden...

Eenmaal op Amsterdam zaten we niet aan een slurf vast, maar stapten via de trap uit en liepen over het platform naar de gate...ondertussen zagen we de koffers uitgeladen worden, en verrek, onze koffers waren erbij ! Dat hebben ze in Munchen verdomd snel gedaan dan !

Eenmaal op Schiphol waren de koffers er zo, en konden we naar buiten. Kwart voor vijf in Amsterdam, niet slim om 80 km naar huis te rijden, dus eerst wat gedronken samen met Jan, die ons op kwam halen. Iets over zes toch maar naar huis gereden, her en der file, en om 2000 uur stonden we thuis voor de deur. Ook dat was nog niet zo vanzelfsprekend, er was in de middag een groot gaslek in de straat, en alle nabijgelegen woningen waren ontruimd, en de straten waren afgezet. De overburen moesten allemaal hun huis uit, ons blok net niet. Het lek was schijnbaar rond 1800 uur gedicht, dus we hebben er niets van gemerkt.

En hier eindigt dus de vakantie, en het blog. We hebben een prima tijd gehad in de Yukon en in het oostelijk deel van Alaska. Weer veel indrukken opgedaan, veel wildlife gezien, veel modder en stof op de auto verzameld, weer heel veel kilometers gravel en onverhard gereden (alleen de Dempster Highway was al ruim 800 km onverhard, tel daarbij op grote stukken onverhard van de Silver Trail van Mayo naar Keno City,Top of the World Highway en grote stukken rondom Haines), misschien wel zo'n 1200 km in totaal gravel/onverhard...En da's gewoon leuk...

Iedereen bedankt voor het volgen en de vele reakties. Ik zal de mailinglist leegmaken, dus gewoon weer opnieuw aanmelden voor de volgende trip. En waarheen ? Dat weten we nog niet !

Stay Tuned !

Carin & Eric